De Dijkdichters

Marijke Kienhuis

Marijke Kienhuis

drie keer niks?


er wordt zonder

woorden iets gezegd

als er op een

onzichtbaar litteken

een gewichtloze hand

wordt gelegd


© Marijke Kienhuis, 2019

- Naar (begin) (einde) pagina.




late lente

de uitbundige bloei
laat bladsporen achter
sporen van lenteliefde
als een zwijgende zomerdans

sporen van broosheid
als brug naar de stilte
sporen als een huid
voor helende tederheid

sporen van zinnelijke
zielszachte aanwezigheid
sporen als zonnekracht
voor alle-seizoenen-liefde

maar bovenal sporen
van onsterfelijke liefde
levensecht vanuit
een late late lente

© Marijke Kienhuis, 2019

- Naar (begin) (einde) pagina.




aangeknaagd

zijn toekomst
is wrang en wreed
in het water gevallen

toch aanschouw ik
schoonheid in de
geschonden stam

met de focus op
zijn weerloze naaktheid
zie ik met zachte ogen

een breekbare brug
waarover ik balancerend
stap voor stap

durf leren stilstaan
bij de soms schrijnende
loop van de natuur

© Marijke Kienhuis, 2019

- Naar (begin) (einde) pagina.



Ach lief leeg vel
vind je het erg
nog wit te blijven
de grote woordenbrij in mij
laat zich nog niet beschrijven.

Ach nee lief mens
als onbeschreven blad
is de leegheid me ingewreven
en leef ik zonder woord of zin
toch mooi een maagdelijk leven.

Ach lief wit vel
je bent niet gemaakt
om leeg te blijven
je daagt me uit desnoods
de leegte te beschrijven.

Ach wat lief mens
ik heb geduld met
wat zich zal ontvouwen
ik lig hier rustig wit te zijn
ik wacht in vol vertrouwen.

Ach lief wit vel
'k zie onder ogen
mijn dichterlijke smachten
nog even dan verbinden zich
onze meesterlijke krachten:

De lege volheid is maar schijn
de volle leegte wil zichtbaar zijn.

© Marijke Kienhuis, 2018

- Naar (begin) (einde) pagina.



wachtkamer

in mijn witte wachtkamer
voor woorden waar
de plaatsen nog niet bepaald zijn
en de inhoud ongeboren
komt als in een nevel
het woord geduld naar voren

geduld om ware woorden
in een veilige bedding
te laten raken en rijpen
geduld om dat wat nog
niet te vatten is te kunnen
omarmen zonder begrijpen

in mijn wachtkamer
voor woorden
is het wazig wit en licht
de spots staan er stemmig
op geduld gericht

© Marijke Kienhuis, 2018

- Naar (begin) (einde) pagina.



ochtendyoga

niet alleen
zwaaien
en strekken
op de tenen
en bukken

ik buig voor
het leven
om de dag
te plukken

   •

het oude lied
je wilt het niet
de woorden
zijn versleten

het nieuwe is
nog onbekend
je kunt het
nog niet weten

al wil je zingen
doet het pijn
het nieuwe zal eerst
in stilte zijn

© Marijke Kienhuis, 2018

- Naar (begin) (einde) pagina.



waterindustrie op de fles

heerlijk helder huiswater
huiswater uit de kraan
laat flessen in winkels
daar voortaan maar staan
geen gesjouw geen gedoe
geen statiegeld geen krat
in eigen huis en kraan
daar zit echt water zat


voordat de plastic soep
de wereld overheerst
zeg ik met klem en kracht
EIGEN KRAANWATER EERST

© Marijke Kienhuis, 2018

- Naar (begin) (einde) pagina.




wrakhout het licht in

losgeraakt van
een zinkend schip
eeuwen terug
de diepte ingezogen

stilgevallen in
ondergronds duister
oeverloos wachtend
rimpelloos rustend

is blijven
geloven in ooit
opgetild worden naar
daar waar thuis is

naar daar waar
verlangd wordt
om het gehavende
heel te maken

is blijven
vertrouwen in ooit
op een dag het
licht te zien...

© Marijke Kienhuis, 2016

- Naar (begin) (einde) pagina.




bodemschat

tot de bodem gegaan met kunst en constructie
voor een golf van herkenning in resten van wat eens als
volwaardig schip te water ging wijzend nu naar los wrakhout
waarmee verloren gegaan scheepsgevoel teruggevonden wordt

tot de bodem gegaan met kunst en constructie
om licht te werpen op een verdronken gevaarte dat zich-
te diep te ver in het verleden met splinters en spanen
verspreid en versnipperd- eeuwenlang schuilhield

tot de bodem gegaan met kunst en constructie
om -koste wat het kost- ontbrekende stukken weer bij
het grotere geheel te voegen en te doorgronden hoezeer
de geschiedenis van het verlorene deel is van het heden

tot de bodem gegaan met kunst en constructie
om deel te zijn van gevonden worden

© Marijke Kienhuis, 2016

- Naar (begin) (einde) pagina.




© Marijke Kienhuis, 2016

- Naar (begin) (einde) pagina.




Oostvaardersplassen

macaber landschap
als een slagveld waar
uitgeteerde bomen
met bruut geweld
zijn geveld en als
lijken liggen te
wachten om ter aarde
te worden besteld
                          macaber landschap
het natuurlijke
evenwicht
van leven op dood
lijkt te kreunen
te steunen
en te hinken
op zijn laatste poot
  
macaber landschap
waar het voorjaar
nog niet lijkt
door te dringen
of toch? ziet
men een veulen
op sprietige
beentjes springen
                          macaber landschap
je loopt erdoor
met de dood
voor ogen
is dit te
gedogen of
zou het beheer
actiever mogen?

© Marijke Kienhuis, 2016

- Naar (begin) (einde) pagina.




Touch pas ma monde

Ach lief kind
sterk in kwetsbaarheid
met angstige ogen
kijk je me aan
en ik vraag me af
door wie of wat is
jouw veiligheid zo beroofd
dat je zonder bescherming
in de wereld lijkt te staan

Ach lief kind
sterk in kwetsbaarheid
met angstige ogen
zeg je: raak mijn
wereld niet aan
maar ik...
ik wens niets liever
dan mijn armen
om je heen te slaan

Ach lief kind
sterk in kwetsbaarheid
met angstige ogen
vraag je om afstand
ik laat me niet gaan
geef je de ruimte want
ik heb een kind in me
dat jouw doordringende blik
helaas goed kan verstaan

© Marijke Kienhuis, 2016

Geïnspireerd op het schilderij: 'Touch pas ma monde' van Lee Foe

- Naar (begin) (einde) pagina.




van betekenis

zonder zin
geen poëzie
geen passie
in het leven

kunst is het
evenwicht
in zin krijgen
en zin geven

© Marijke Kienhuis, 2015

- Naar (begin) (einde) pagina.




de verbeelding

meer
dan woorden
kunnen zeggen
kun je waarheid
in beelden leggen
in vormen en lijnen
in kleuren en spel
waar woorden
niet reiken
..............
redt
verbeelding
het wel

© Marijke Kienhuis, 2015

- Naar (begin) (einde) pagina.



vragen naar vermogen

hoe dichtbij
kun je delen
als afstand geen
rol lijkt te spelen?
hoe ver kun
je gaan gaan
in nabij
te staan?
hoeveel geef
je weg
als je je weg
niet kent?
wat mist er
als je
in nevel
naaste bent?
wie ben je
zelf nog
als zicht
is vergaan?
wanneer stem
je op stilte
om stevig
te staan?

© Marijke Kienhuis, 2015

- Naar (begin) (einde) pagina.



Als dichter

als dichter
zag zij steeds
het verleden
door een kier

die heeft
ze gedicht
wil alleen
nu en hier

© Marijke Kienhuis, 2015

- Naar (begin) (einde) pagina.




liefde
vindt
een
weg
waar
geen
weg
is


liefde kan
zonder meer
bestaan
hoeft nooit
uit wil
altijd aan


mijn liefde
voor jou
wil wellen
niet nieten

© Marijke Kienhuis, 2015

- Naar (begin) (einde) pagina.




Terug naar "De Gedichten"


2022-11-03 (46341)