De Dijkdichters

Martijn Nijdeken

Martijn Nijdeken

Alleen haar ogen

een man alleen staat stil
schaduw onder een witte brug

alleen haar ogen

water weerspiegelt schoonheid
maar zijn rivier is opgedroogd
een oude boom onder een donkere hemel
kaal en naakt in het open veld
zacht speelt de vallende sneeuw viool

vleugels die het vliegen zijn verleerd
schuilen op stoffige zolders
totdat de avond donker kleurt
en geurloos en verloren
in dorre eenzaamheid verdwijnt

alleen haar ogen

de zwarte raaf wacht op haar
wanneer de avond valt
rode bloemen op een verlaten kerkhof
waar de maan verlicht
maar de dag steeds zwaarder ontwaakt

geketend aan het weten
dat het onzekere blijft knagen
dat vragen worden gesteld
waar nooit meer antwoord
op zal worden gegeven

alleen haar ogen

zien de herinnering terug
van een man alleen
schaduw onder een witte brug

© Martijn Nijdeken 2022

- Naar (begin) (einde) pagina.



Herinnering

weer daar, blote voeten in het gras
niet meer zoals het vroeger was
maar toch herhaling herkenning
een deel van mijn geschiedenis
voor mijn ogen opnieuw afgespeeld
ver verleden te lang geleden
dingen die ik niet meer wist
dingen die ik diep van binnen mis

crossfiets door de kuil
doel met houten palen
in mijn geheugen gravend
als een frisse duik in het water
en alles komt weer terug
de houten brug de Bambihof
brood geven aan de geiten of de eenden
eenvoudig leven onschuldig en tevreden

de frisse wind jagend langs de hoofden
over de open velden er waren geen verhalen te vertellen
totdat stap voor stap werd opgegraven en drooggelegd
op de bodem van de zuiderzee werd
de voedingsbodem van mijn geschiedenis gelegd

papieren pijlen plastic buizen
die je op de bouw gevonden had
het gras waarop ik leerde schaatsen
staat nu vol met huizen
mijn dorp werd geen stad
maar er is zoveel verandert
minder groen en minder ruimte

maar hier in de nog altijd lege straten
liggen mijn gedichten en verhalen
al is het niet meer zoals het vroeger was
toch word ik met mijn blote voeten in het gras
de herinnering ingezogen dromen die vervlogen
zie ik weer terug in regenbogen
en ik voel zelfs al is het dan maar even
het eenvoudig leven onschuldig en tevreden

© Martijn Nijdeken 2022

- Naar (begin) (einde) pagina.



Vluchteling

volslagen losgeslagen wereld
even stil, zwijgend zonder woorden

alleen dat ene beeld
ineens wordt het te veel
het grijpt naar de keel
tranen stromen over het internet
politici spreken mooie maar holle woorden
dichters, zangers muzikanten
laten zich van alle kanten horen
elke religie schiet voor hem in het gebed
en dan weer over tot de orde van de dag
want tijd is geld en menselijkheid
heeft deze wereld allang verloren

Volslagen losgeslagen wereld, even stil
kabbelend water, weinig wind
geen toeristen, op het strand
alleen het levenloze lichaam van een kind

foto’s schreeuwend op de voorpagina
leed wordt gedeeld en geliked op de sociale media
maar de vluchteling is de dag erna

nog steeds een paria...

© Martijn Nijdeken 2022

- Naar (begin) (einde) pagina.




Terug naar "De Gedichten"


2022-11-03 (45015)